Rozdział 41

Poszłam więc za trenerem, który poszedł do jego gabinetu. W środku siedział jakiś facet. Nigdy wcześniej go nie widziałam, więc nie mam pojęcia, kto to jest.
-Dzień dobry- powiedziałam.
-Witaj- odpowiedział facet.- Usiądź, proszę. Musimy porozmawiać- dodał. Usiadłam więc na krześle i wlepiłam w mężczyznę zaciekawione spojrzenie.- Nazywam się Mikołaj Kwiatkowski i jestem trenerem reprezentacji juniorek. Szukam nowych zawodniczek do drużyny. Dostałem nagrania i wyniki wszystkich meczy, które odbyły się w tym sezonie i chciałem ci, jako kapitanowi pogratulować sukcesów.
-Dziękuję bardzo. Ale może przejdziemy do konkretów- zaproponowałam.
-Oczywiście. Tak, jak wspominałem, szukam zawodniczek. Wedle nowego regulaminu muszę mieć nie tylko zgodę trenera, ale też kapitana drużyny. Więc pytam nie masz nic przeciwko?
-Nie. A kiedy chciałby pan obejrzeć naszą grę?- zapytałam.
-Jeśli to możliwe, to na dzisiejszym treningu. Rozmawiałem już z waszym trenerem i wyraził on zgodę- poinformował mnie pan Mikołaj.
-Skoro tak, to ja nie widzę najmniejszego problemu- powiedziałam.
-Świetnie. W takim razie prosiłbym, żebyś nic nie mówiła swoim koleżankom.
-Dobrze. A będzie się pan im przedstawiał?- zapytałam.
-Nie. Raczej dzisiaj będę tylko obserwatorem. A jeszcze przed końcem roku poznacie moją decyzję. W styczniu planowane jest dwutygodniowe zgrupowanie, po którym wybiorę czternaście zawodniczek, które pojadą na mistrzostwa świata w sierpniu- wyjaśnił.
-Rozumiem. To chyba wszystko. Do widzenia- odpowiedziałam i wstałam.
-Mam nadzieję do zobaczenia- powiedział, a ja spojrzałam na niego pytającym wzrokiem.- Nie ukrywam jesteś bardzo zdolną zawodniczką i bardzo prawdopodobne, że trafisz do kadry.
-Będzie mi niezmiernie miło- odparłam, po czym wyszłam przygotować się na trening. W szatni powoli zbierały się dziewczyny. Kiedy już byłyśmy gotowe, opuściłyśmy pomieszczenie, a z szatni obok wyszli chłopcy.
-Kam!- usłyszałam jak ktoś mnie woła. Odwróciłam się i zobaczyłam Filipa.
-Co jest?- zapytałam z uśmiechem. Winiarski miał minę, jakby wcale nie chciał mnie zawołać. Serio.
-Za ile kończysz?- zapytał po chwili.
-Jakieś półtorej godziny- odpowiedziałam.
-Poczekać na ciebie?- spytał z uroczym uśmiechem. Boże, co ja gadam.
-Jeśli chcesz.
-Chcę- powiedział i ruszył w stronę siłowni. Uśmiechnęłam się do jego pleców, odwróciłam się i poszłam na salę.
-Co to było?- zapytała Julka, zanim weszłyśmy do pomieszczenia.
-Nie mam pojęcia, o czym mówisz- stwierdziłam z głupawym uśmiechem na twarzy i przekroczyłam próg sali.
Po dwóch godzinach opuszczałam salę, na moje nieszczęście z Julką przy boku. Zwerbowała ona jeszcze Martę.
-Nic nie powiesz?- zapytała Marta.
-No właśnie. Chyba powinnaś nam coś wyjaśnić- dodała Julka. Spojrzałam na nie, jak na wariatki i popukałam się w głowę.
-Dobrze się czujecie?- spytałam.
-Jak najbardziej. Ale ty chyba jeszcze lepiej- zaśmiała się Julka. Weszłam do szatni, a dziewczyny cały czas taksowały mnie zaciekawionymi spojrzeniami.
-Dlaczego nic nie powiedziałaś?- zapytała w końcu z wyrzutem Marta.
-Ale o czym?- zapytałam posyłając jej zaciekawione spojrzenie.
-Jak to o czym?- oburzyła się Jula.- Że kogoś masz!
-A mam?
-A nie?- przedrzeźniała mnie.- Chyba, że chcesz mi wmówić, że to tylko przyjaciel.
-No bo to prawda- odparłam.
-A maślane spojrzenia i uśmiechy, to część przyjaźni?- zapytała tym razem Marta.
-O czym wy mówicie?- spytałam, patrząc raz na jedną, raz na drugą.
-O tych wesołych iskierkach, które się pojawiły ostatnio w twoich oczach. O tym uśmiechu, który pojawia się nie wiadomo skąd. O twojej reakcji, gdy orientujesz się, że on jest blisko- odpowiedziała Julka patrząc mi prosto w oczy. Odwróciłam głowę i zajęłam się zawiązywaniem buta.- O rumieńcach, które właśnie pojawiły się na twoich policzkach- dodała siadając obok mnie.
-O tym, że jak rozmawialiście przed treningiem, to prawie utonęłaś w jego oczach. Więc pewnie zawsze tak jest- powiedziała Marta siadając po drugiej stronie.
-Jest coś między wami?- zapytała Julka.
-Nie. Tylko przyjaźń.
-To może czas to zmienić? Nie wygrasz ze swoim serduchem kochana, nie ma takiej opcji- stwierdziła.
-Być może- odparłam, po czym ubrałam kurtkę powiedziałam- Pa dziewczyny!- i wyszłam z szatni. Oczywiście, z moim genialnym szczęściem musiałam wpaść na kogoś zaraz po zamknięciu drzwi. Tym kimś był oczywiście Filip.
-Hej- odezwał się, obejmując mnie w pasie, żebym się nie przewróciła.
-Cześć- odpowiedziałam lekko speszona i odsunęłam się od chłopaka.
-Idziemy?
-Jasne- powiedziałam i ruszyliśmy do wyjścia.
-Jak trening?- zapytał Filip, kiedy szliśmy już chodnikiem w parku, ponieważ to najkrótsza droga.
-Był dzisiaj trener reprezentacji juniorek- zaczęłam i opowiedziałam mu całą historię.- I wiesz co mi powiedział? Że prawdopodobnie trafię do kadry!
-Żartujesz?!
-Oczywiście, że nie- odpowiedziałam, po czym poczułam, jak chłopak mocno mnie przytula, a po chwili zaczyna nami kręcić.- Wariacie, co ty robisz?!- pisnęłam i zaczęłam się śmiać.
-Gratulacje- wyszeptał mi do ucha Filip, kiedy już odstawił mnie na ziemię i mocno przytulił.
-Dziękuję- odpowiedziałam. Podnieśliśmy z ziemi nasze torby treningowe i ruszyliśmy do domu.
Na miejscu byliśmy niecały kwadrans później, ponieważ mięliśmy okropnie ślimacze tępo. Gdy wreszcie dotarliśmy na nasze osiedle, pożegnaliśmy się i weszłam do domu. Panowało tam niewielkie zamieszanie. Mama i tata cały czas wchodzili do korytarza, chwilę później wychodzili. Coś mówili, ale niekoniecznie szło ich zrozumieć. Przykucnęłam obok Arka, który siedział na krześle.
-Co tu się dzieje, co?- zapytałam pomagając mu zawiązać buta.
-Bo mama ma jechać ze mną na szczepienie i na zakupy, a tata na trening. I czekają na ciebie, żebyś została na tą godzinkę z Tymkiem. I mama robi całą listę informacji dla ciebie- odpowiedział.
-Ale po co?
-A skąd ja mam to wiedzieć?- odpowiedział pytaniem i podstawił drugą nogę. Zawiązałam mu buta, dałam pstryczka w nos i weszłam do kuchni.
-Hej- powiedziałam.
-Cześć Kamila- powiedział tata.
-Hej córciu- rzuciła mama.
-Kamila?!- zawyli nagle oboje.
-No tak. Ale teraz, to już sama pewna nie jestem- odpowiedziałam.
-Posłuchaj, zostaniesz z Tymusiem, dobrze? Ja muszę jechać- zaczęła mama, ale jej przerwałam.
-Z Arkiem na szczepienie i na zakupy, a tata ma trening. Tak wiem. I lepiej już jedźcie, bo się nie wyrobicie- powiedziałam. Nie musiałam im dwa razy powtarzać. Już po chwili oboje byli gotowi i wychodzili z domu.
-Poradzisz sobie?- zapytała mama.
-Tak- odpowiedziałam. W tym momencie Tymek zaczął płakać.
-Na pewno?
-Tak, jedźcie już- powiedziałam i zamknęłam drzwi. Zdjęłam szybko buty i kurtkę i pobiegłam na górę. Weszłam do pokoju Tymka i szeroko się uśmiechnęłam. W tym pokoju cały czas panował taki spokój. Stanęłam obok łóżeczka i pogłaskałam Tymka po brzuszku. Maluch mruknął coś w swoim języku, więc wzięłam go na ręce i zaczęłam spacerować po pokoju i do niego mówić. Podobno do małych dzieci powinno się dużo mówić.
-I ten trener powiedział mi, że mam duże szanse zagrać w reprezentacji, wiesz?- uśmiechnęłam się na to wspomnienie.
-Wiem- usłyszałam za plecami. Odwróciłam się zaskoczona i zobaczyłam Filipa opierającego się o framugę drzwi.
-Boże, człowieku! Ty chcesz, żebym zawału dostała?!- zapytałam z przerażeniem w oczach.
-Spokojnie, to tylko ja- uśmiechnął się chłopak.- Mariusz mnie wpuścił, zanim pojechał na trening.
-Zakluczyłeś drzwi?
-Tak. Spokojnie. Już. Oddychaj- mówił i cały czas się uśmiechał. Położyłam Tymka do łóżeczka, dałam małemu smoczka i oparłam się o poręcz mebla.- Ej, Kam, co jest?- zapytał Filip, po czym do mnie podszedł i objął mnie ramieniem.
-Nic, nic. Po prostu mnie przestraszyłeś- odpowiedziałam.
-Przepraszam. Nie chciałem- powiedział i mnie przytulił. Zacisnęłam powieki, spod których wypłynęły dwie łzy. Filip otarł je kciukiem i zapytał- Dlaczego płaczesz, Mała?
-Ostatnim razem, jak ten koleś się tu dobijał, to też się przestraszyłam. I tym razem tak samo- odpowiedziałam, hamując kolejne słone krople, które chciały się wydostać z moich oczu.
-Przepraszam, nie pomyślałem. Ale Kam, ja nie zrobię ci krzywdy, tak?- zapytał, a ja pokiwałam głową.- No właśnie.
-A tak właściwie, to po co tu przyszedłeś?
-Masz już może przypadkiem to zadanie z polskiego? Czy niekoniecznie?
-Mam, bo zrobiłam na lekcji- odpowiedziałam z dumą.
-A pozwolisz, że zaczerpnę inspiracji?- zapytał, a ja się zaśmiałam.
-Normalnie, to nie pozwoliłabym ci ściągnąć, ale tak ładnie to ująłeś- powiedziałam i pociągnęłam go za ramię. Weszłam do mojego pokoju i z torby wyciągnęłam odpowiedni zeszyt.- Trzymaj.
-Ja sobie tylko zdjęcia zrobię- stwierdził, cyknął trzy fotki i schował telefon.- Dziękuję- odezwał się i...


************
Hejo! Dziś w lepszym humorze niż wczoraj.
Co zrobił Filip? Ja już wiem :D
Wczoraj u Zuzy i Bartka pojawił się drugi rozdział http://milion-powodow.blogspot.com/
To chyba tyle....
Pozdrawiam, Dream <3 :*