Rozdział 25

Mierzyliśmy się tak wzrokiem przez dłuższą chwilę, i żadne z nas nie kończyło połączenia.
-Dobranoc- powiedziałam po kilku minutach.
-Dobranoc- odpowiedział jakby obudzony z letargu Filip. Zakończył on połączenie i zniknął z okna. Schowałam telefon do kieszeni bluzy, którą miałam na sobie i zeskoczyłam z blatu.
-A co ty tu robisz?- zapytał tata,
-Przyszłam się napić, a teraz idę spać- odpowiedziałam.- Dobranoc.
-Dobranoc- powiedział. Weszłam na górę i zajrzałam do sypialni, gdzie na łóżku siedziała mama i czytała książkę.
-Dobranoc mamo- odezwałam się z uśmiechem.
-Dobranoc- odpowiedziała i odwzajemniła uśmiech. Weszłam do swojego pokoju, nastawiłam budzik na jutro i poszłam spać.
Obudził mnie tradycyjnie dźwięk budzika. Wstałam, wyszukałam rzeczy do ubrania i poszam się przygotować. Gdy byłam już gotowa, zeszłam do kuchni i zjadłam śniadanie. Kiedy wstawiałam naczynia do zmywarki, do kuchni weszła mama.
-Cześć- przywitałam się z uśmiechem.
-Hej- odpowiedziała i również się uśmiechnęła. Ale zamiast zacząć robić Arkowi i tacie śniadanie, jak zwykle, to usiadła przy stole.
-Wszystko dobrze?- zapytałam.
-Wiesz, trochę słabo się czuję. Ale tak już jest, szczególnie pod koniec siódmego miesiąca- odpowiedziała. Faktycznie, nie wyglądała za dobrze.
-Idź się położyć i przy okazji obudź tatę i powiedz mu, że ma obudzić Arka. Ja zrobię im śniadanie- zarządziłam.
-No dobrze- powiedziała i poszła na górę. Szybko przygotowałam śniadanie i postawiłam je na stole, akurat w chwili, gdy tata z Arkiem na rękach wchodzili do kuchni.
-Smacznego- powiedziałam. Szybko zrobiłam dla Arka jeszcze drugie śniadanie i poinformowałam o tym tatę.
-Dzięki- uśmiechnął się.
-Nie ma sprawy- odpowiedziałam i zobaczyłam Winiarskiego przez okno.- Powiedz mu, że za trzy minuty będę- poprosiłam tatę i pobiegłam na górę. Zabrałam torbę i zajrzałam do sypialni. Tam mama smacznie spała. Uśmiechnęłam się tylko i zeszłam na dół. Usiadłam w korytarzu i zaczęłam szybko ubierać buty.
-Nie spiesz się tak, zdążysz- zaśmiał się tata opierając się ramieniem o framugę drzwi.
-A jak nie?- zapytałam po czym wstałam, pocałowałam jego policzek i wyszłam z domu. Zanim zamknęłam drzwi powiedziałam jeszcze- Będę po czternastej, pa.
-Cześć- usłyszałam, gdy już zamknęłam drzwi.
-Przepraszam cię bardzo, ale mama źle się czuła i robiłam im śniadanie i...- zaczęłam się tłumaczyć.
-Nic się przecież nie stało- powiedział Filip i mnie przytulił. Odwzajemniłam uścisk i ramie w ramie ruszyliśmy do szkoły. Niecały kwadrans później byliśmy już na miejscu, Kuby nigdzie nie było, więc od razu wyjęłam telefon i do niego zadzwoniłam.
-Halo?- odebrał.
-Znowu zaspałeś?
-Co? Nie. Lekarz Emilki da jej wypis dopiero po południu i postanowiłem dotrzymać jej towarzystwa- powiedział zadowolony.
-Kuba...- zaczęłam.
-No przecież to nadrobię, daj spokój. Pa- powiedział i się rozłączył.
-Cześć- powiedziałam już raczej w powietrze.
-I co z nim?- zapytał Filip.
-Nie będzie go. Okazało się, że Emi mogą wypisać dopiero po południu, więc postanowił dotrzymać jej towarzystwa. Kretyn jeden. Ja rozumiem, że wielka miłość i te sprawy, ale nie można zawalać szkoły- powiedziałam.
-Jest początek roku, a to przecież tylko jeden dzień- starał się to jakoś wyprostować Winiarski.
-A wczoraj?- zapytałam spod uniesionej brwi.
-No, w sumie- przyznał mi rację.
-No właśnie- powiedziałam. Akurat wtedy zadzwonił dzwonek.
-Co mamy?- zapytał Filip.
-Chemię- odpowiedziałam.
-Co za kretyn daje chemię na pierwszej lekcji w piątek?- oburzył się Winiarski, kiedy wchodziliśmy do szkoły.
-Grunt, że nie na ostatniej- zaśmiałam się i poklepałam niebieskookiego po ramieniu. Chwilę później siedzieliśmy już w sali. Cały dzień minął nam spokojnie. Kiedy zadzwonił dzwonek oznajmiający koniec ostatniej lekcji i weekend, szybko wyszliśmy ze szkoły.
-Nareszcie- westchnęliśmy jednocześnie. Nagle moją uwagę przykuła pewna scena. Natalia, moja najwspanialsza i jedyna w swoim rodzaju przyjaciółka darła się na jakąś dziewczynę, najprawdopodobniej z pierwszej klasy gimnazjum.
-Zobacz- szturchnęłam Filipa w ramię i wskazałam głową w miejsce, gdzie odbywała się ta scena.
-Nie odpuścisz- zaśmiał się Winiarski.
-W życiu- powiedziałam i ruszyłam w tamtą stronę.
-Co ty sobie gówniaro wyobrażasz- ryknęła Natalia, kiedy podeszliśmy. Stała do nas plecami, więc nie mogła nas zobaczyć.
-No proszę- zaśmiałam się.- Nie mogłaś sobie poradzić ze mną, to dręczysz jakąś gimnazjalistkę? Bardzo dojrzałe. Na pewno się dowartościowujesz.
-Spieprzaj- syknęła.- Dobrze ci radzę.
-O nie. To ja ci dobrze radzę. Daj spokój tej dziewczynie. A jeśli jeszcze raz zobaczę, że dręczysz kogokolwiek, to zupełnie inaczej sprawa się zakończy- powiedziałam dobitnie patrząc jej prosto w oczy.- Dotarło?
-Tak- odpowiedziała.
-Przeproś ją- powiedziałam i wskazałam głową na dziewczynę stojącą obok nas.
-Nigdy- fuknęła pewnie.
-Jak wolisz. Filip masz to nagranie?- zapytałam nawet nie odwracając się do Winiarskiego. Doskonale wiedziałam, że podchwycił temat.
-Oczywiście- zaśmiał się chłopak.
-Albo ją przeprosisz, albo nagranie ląduje u dyrektora i twojego trenera- poinformowałam dziewczynę.- Wybór należy do ciebie.
-Przepraszam- powiedziała do dziewczyny. Ta tylko kiwnęła głową. Natalia spojrzała najpierw na Filipa, potem na mnie i oburzona ruszyła do bramy, aby pewnie wrócić do domu. Ehh, to już nudne 3:0 i po meczu. Zero emocji.
-Dziękuję- szepnęła nieśmiało nastolatka stojąca obok nas.
-Nie ma sprawy- powiedziałam z uśmiechem.- Kamila jestem.
-Wiem. Cała szkoła wie. Jedyna osoba, która nie boi się sprzeciwić tej zołzie- stwierdziła z uśmiechem.- A ja jestem Dorota.
-Siatkarka?
-Tak- odpowiedziała.
-To był pierwszy raz jak cię zaczepiła?- zapytał Filip.
-Na szczęście tak- odpowiedziała.- Dziękuję jeszcze raz za pomoc. Muszę już iść.
-Nie ma sprawy, cześć- powiedziałam.
-Cześć- odezwała się i odeszła kilka kroków, po czym zatrzymała się i stwierdziła- Ładna z was para.
-Ale my nie jesteśmy razem- zaprzeczyliśmy jednocześnie.
-A szkoda- rzuciła Dorota i odeszła. Wymieniłam z Filipem zaskoczone spojrzenia, po czym oboje wzruszyliśmy ramionami.
-Wracamy?- zapytałam.
-Tak- odpowiedział. Ruszyliśmy więc w stronę naszego osiedla. Na miejscu byliśmy kwadrans później. Pożegnaliśmy się i ja weszłam do domu, a Filip poszedł do siebie. Żadne z nas nie komentowało tego, co powiedziała Dorota, ale bynajmniej mi wydało się to dziwne. Kolejna osoba, która bierze nas za parę. No ludzie! Weszłam do kuchni, gdzie w jednym garnku gotowała się woda, a w drugim chyba jakiś sos. Szybko wyłączyłam oba garnki i poszłam poszukać mamy. Znalazłam ją śpiącą w salonie na kanapie. Postanowiłam dać jej odpocząć i wróciłam do kuchni, aby skończyć robienie obiadu. Jedyne, co musiałam zrobić, to ugotować makaron, ponieważ sos był już gotowy. Kiedy skończyłam i nakryłam już do stołu, usłyszałam otwierane drzwi. Poszłam więc szybko do korytarza.
-Cześć- powiedziałam niezbyt głośno.
-Hej- odpowiedzieli.
-Mam prośbę, bądźcie względnie cicho, bo mama śpi.
-Dobrze- odpowiedzieli szeptem.
-Arek idź umyć ręce i się przebrać, rzeczy są przygotowane w pokoju- poinstruował go tata. Chłopiec tylko pokiwał głową i poszedł na górę.
-Jak przyszłam, to już spała. Skończyłam robić obiad, żeby jej nie budzić- poinformowałam tatę.
-Jesteś kochana- odpowiedział i pocałował mnie w głowę. Uśmiechnęłam się do niego i powiedziałam:
-Jak jesteście głodni, to możemy już jeść, bo obiad stoi na stole.
-Świetnie. Mamy nie będziemy budzić, bo od rana chodziła taka zmęczona- stwierdził.
-Tak, widziałam rano.
-No właśnie- powiedział i zakończył temat. Po chwili siedziałam razem z tatą i Arkiem przy stole jedząc obiad.
-Już jesteście?- zapytała mama, która nagle pojawiła się w drzwiach kuchni.
-No tak. Kamila jak wróciła, to ty spałaś, więc skończyła robić obiad, a nie chcieliśmy cię budzić- powiedział tata.
-Dziękuję słoneczko- powiedziała mama i szeroko się do mnie uśmiechnęła.
-Nie ma sprawy- odpowiedziałam i odwzajemniłam uśmiech. Mama usiadła obok nas i zaczęła jeść obiad. Po posiłku tata schował naczynia do zmywarki, a ja poszłam na górę przebrać się w coś luźniejszego, a potem usiadłam na leżaku na tarasie łapiąc promienie wrześniowego słońca. Gdy tak sobie siedziałam i odpoczywałam, nagle zadzwonił mój telefon...

*************************
Jestem! Pojawiam się z kolejnym rozdziałem. Niestety medale LŚ nie dla nas. Ale to pewnie dlatego, że usypiamy czujność przed Olimpiadą.
Jeny, nie wiem, co mam napisać. Już nic nie piszę.
Pozdrawiam, Dream :* <3
P.S. Next poniedziałek lub wtorek.