Rozdział 16

Rozdział dla Pauliny Lewandowskiej, ponieważ prawie idealnie zgadła, co powie Mariusz.



Kiedy tata  był już przy drzwiach i trzymał klamkę gwałtownie się zatrzymał. Odwrócił się w moją stronę i podszedł siadając na brzegu mojego łóżka.
-Coś się stało?- zapytałam.
-Nie. Chciałem ci tylko powiedzieć. Tak, żebyś wiedziała......- urwał. Spojrzałam na niego zaciekawiona czekając, co chce mi powiedzieć.- Żałuję, że wcześniej nie miałem okazji cię poznać. Jesteś wspaniałą, mądrą, śliczną i zdolną dziewczyną. Cieszę się, że los pozwolił mi cię poznać i się tobą zająć- wykrztusił wreszcie, a mnie zatkało. Do moich oczu napłynęły łzy, których nie miałam zamiaru hamować. Słowa, które od niego usłyszałam były tak wspaniałe. Podniosłam się i mocno do niego przytuliłam. Siedzieliśmy tak bardzo długo.
-Kocham cię, tato- wyszeptałam w pewnej chwili.
-Ja ciebie też kocham, córeczko- odpowiedział tata również szeptem. Siedziałam tak przytulona do taty i nawet nie wiem kiedy odpłynęłam w objęcia Morfeusza.
Rano obudziły mnie promienie słoneczne przebijające się przez zasłony. Podniosłam się leniwie i zaczęłam szukać telefonu w celu sprawdzenia godziny. Okazało się, że była dopiero szósta trzydzieści. Wyciągnęłam więc z torby bluzę i wyszłam z pokoju, a schodząc po schodach ją ubrałam. Wyszłam na taras i usiadłam na schodkach. Wystawiłam twarz do słońca i się nim delektowałam. Siedziałam tak bardzo długo, kiedy poczułam, że ktoś zajął miejsce obok mnie. Otworzyłam oczy i zobaczyłam Paulinę, która miała na sobie bluzę taty.
-Długo tu siedzisz?- zapytała.
-A która godzina?
-Kwadrans po siódmej- odpowiedziała.
-To czterdzieści pięć minut- powiedziałam i się uśmiechnęłam ponownie odwracając twarz do słońca.
-Ja też nie mogę spać- stwierdziła.
-A czemu?
-Maleństwo przypomina o swojej obecności- zaśmiała się na co jej zawtórowałam. Siedziałyśmy przez dłuższą chwilę w ciszy, kiedy przypomniało mi się, że już wcześniej chciałam ją o coś zapytać.
-Mam do ciebie pytanie- powiedziałam.
-Słucham cię uważnie.
-Dogadałaś się z rodzicami?- zapytałam.
-Nie... Nie chcą na razie ze mną rozmawiać. Ale trudno. Postawiłam im ultimatum: albo zaakceptują cię jako członka naszej rodziny albo mogą zapomnieć o tym, że mają córkę o imieniu Paulina i wnuka, a właściwie dwóch.
-Dlaczego to zrobiłaś?- zapytałam zszokowana jej słowami. Przecież to jej rodzice.
-Bo przez ten czas kiedy się znamy zajęłaś bardzo ważne miejsce w naszym życiu i naszych sercach. Arek cieszy się, że ma starszą siostrę. Drugie maleństwo będzie uważać, że byłaś zawsze. Po Mariuszu widać, że bardzo się cieszy, że trafiłaś do naszego życia i że ma on szansę być twoim tatą. A ja...- urwała, a ja z zaciekawieniem czekałam na to, co powie.- Ja traktuję cię jak rodzoną córkę, pomimo, że nią nie jesteś- powiedziała, a ja szeroko się uśmiechnęłam.
-Ja też bardzo się cieszę, że to wszystko tak się ułożyło. Śmierć babci była dla mnie ogromnym ciosem- powiedziałam i zamknęłam oczy.
-Wiem Słoneczko, wiem- odezwała się Paula i objęła mnie ramieniem. Siedziałyśmy tak dłuższą chwilę, kiedy nagle wpadłam na pewien pomysł:
-A może zjemy dzisiaj śniadanie na tarasie?
-W sumie czemu nie. Idziemy przygotować?- zapytała Paulina, a ja pokiwałam głową, na znak, że się zgadzam. Poszłyśmy więc do kuchni i zaczęłyśmy robić śniadanie. Kiedy wszystko stało już gotowe na stole na tarasie Paulina poszła obudzić tatę i Arka, a ja swoje kroki skierowałam do toalety. Rozczesałam okropnie skołtunione włosy i poszłam usiąść do stołu. Na tarasie byli już wszyscy.
-Cześć- powiedziałam i się uśmiechnęłam.
-Cześć- odpowiedzieli mi tata i Arek jednocześnie.
-Musimy dzisiaj wracać- powiedziała Paulina.
-No niestety. O której wyjedziemy?- zapytał tata.
-Koło dwunastej możemy pójść na obiad, potem zebrać rzeczy i koło pierwszej ruszyć w drogę. Na piątą bylibyśmy wtedy w domu- stwierdziła brunetka.
-No to ustalone. A co robimy przed wyjazdem?- zapytał tata.
-Możemy iść na spacer- stwierdziłam.
-No to ustalone- zatarł ręce tata i zajęliśmy się śniadaniem. Po śniadaniu rozeszliśmy się do swoich pokoi, aby się ubrać i koło godziny dziewiątej wyszliśmy z domu na zaplanowany spacer. Po okolicy chodziliśmy przez dwie godziny i byliśmy w międzyczasie na lodach. Koło jedenastej wróciliśmy do domu i zaczęliśmy pakować wszystkie rzeczy. Zanieśliśmy je do samochodu i kwadrans przed dwunastą ruszyliśmy na obiad. Ten nie zajął nam dużo czasu, bo już po godzinie byliśmy w drodze powrotnej do Bełchatowa. Przespałam prawie całą drogę. Kiedy się obudziłam akurat mijaliśmy znak z napisem "Bełchatów". Podjechaliśmy pod dom i zabierając wszystkie rzeczy z bagażnika weszliśmy do środka. Rozpakowałam się i dostałam SMS'a od Emilki:
Jesteś już w domu? Potrzebuję Twojej pomocy!
Przerażona treścią tej wiadomości odpisałam szybko:
Jestem. Co się dzieje?!
Odpowiedź przyszła natychmiast:
Nie mam sukienki na rozpoczęcie na jutro!
Po przeczytaniu tej wiadomości odetchnęłam z ulgą i zaśmiałam się pod nosem. Zeszłam na dół i zaczęłam szukać taty i Pauliny. Oboje siedzieli na tarasie. Wyszłam więc na dwó i zapytałam:
-Mogę iść z Emilką na zakupy? Bo stwierdziła, że nie ma w czym jutro iść.
-Jasne. Czemu nie- odpowiedział tata.
-Dzięki- powiedziałam i się uśmiechnęłam. Weszłam do domu i wysłałam do Emi wiadomość:
Za pół godziny w galerii.
Przyjaciółka szybko mi odpisała:
Dziękuję :* Jesteś wielka <3
Zaśmiałam się i poszłam do pokoju. Przebrałam się w coś bardziej wyjściowego, rozczesałam włosy, przeciągnęłam rzęsy tuszem i zeszłam na dół zgarniając po drodze torebkę.
-To ja lecę, pa- powiedziałam do taty i Pauliny, którzy siedzieli na tarasie i ruszyłam do drzwi. Kiedy je otworzyłam, za drzwiami zobaczyłam Filipa.
-Cześć- powiedziałam.
-O hej- uśmiechnął się.
-Cześć- powiedział towarzyszący mu Olek.
-Hej smyku- uśmiechnęłam się do młodszego Winiarskiego.
-Oli jak się dowiedział, że wróciliście postanowił odwiedzić Arka- wyjaśnił Filip.
-W takim razie zapraszam. Arek bawi się w ogrodzie- powiedziałam i przepuściłam ich w drzwiach. Oliwier pobiegł we wskazanym przeze mnie kierunku, a po kilku sekundach tata krzyknął:
-Filip, jak by co, to go przyprowadzę!
-Dzięki!- krzyknął w odpowiedzi Winiarski.
-Wchodzisz?- zapytałam.
-Nie. Idę do domu- odpowiedział i ruszył w stronę furtki. Zamknęłam za sobą drzwi i ruszyłam za nim.
-A ty się gdzieś wybierasz?- zapytał, kiedy zamknęłam furtkę i ruszyłam obok niego chodnikiem.
-Tak. Idę z Emilką na zakupy. Zorientowała się dzisiaj, że nie ma sukienki na zakończenie- powiedziałam.
-Szybko- zaśmiał się chłopak, w czym mu zawtórowałam.
-Lepiej późno niż później- zaśmiałam się.
-No to do jutra- powiedział kiedy byliśmy koło jego domu.
-Do jutra- odpowiedziałam- O której wychodzisz?
-Za piętnaście dziewiąta. Po dziewiątej będę na miejscu, a o wpół do rozpoczęcie- odpowiedział.
-W takim razie idę z tobą- oświadczyłam.
-Będzie mi niezmiernie miło- zaśmiał się chłopak.
-Cześć- powiedziałam i ruszyłam w dalszą drogę.
-Cześć- usłyszałam w odpowiedzi. Kwadrans później przekroczyłam próg galerii. Wyjęłam telefon i zadzwoniłam do Emilki.
-Halo?- odebrała.
-No gdzie ty jesteś?- zapytałam.
-A ty?
-Właśnie weszłam do galerii- odpowiedziałam.
-Ja też. Odwróć się- usłyszałam w słuchawce. Zrobiłam to, o co poprosiła i odwróciłam się przodem do wejścia. Emilka akurat wchodziła do galerii. Zakończyłam połączenie i przywitałam się przytulasem z przyjaciółką.
-To gdzie najpierw?- zapytałam.
-Lecim wszędzie po kolei. Muszę coś znaleźć- powiedziała i ruszyła w stronę pierwszego sklepu. Po godzinie nadal nic nie miałyśmy. Weszłyśmy do jednego z ostatnich sklepów i doznałam olśnienia.
-Ta- powiedziałam podchodząc do wieszaka. Wcisnęłam ją Emilce do rąk i popchnęłam w stronę przymierzalni. Poszłam za nie chcąc zobaczyć, czy dobrze wybrałam. Wyszła po trzech minutach i wyglądała... Idealnie.
-I jak?- zapytała Emi.
-Świetnie. Jak by była szyta na ciebie- powiedziałam.
-Bierzemy?
-Bierzemy- odpowiedziałam i poczekałam aż Emila się przebierze. Kupiłyśmy sukienkę i poszyłyśmy do ostatniego sklepu. Tym razem, to ja znalazłam dla siebie sukienkę. Ale nie elegancką tylko sportową. Poszłam przymierzyć. Wyszłam z przymierzalni i okręciłam się.
-I jak?- zapytałam Emilkę.
-Idealnie- usłyszałam za sobą głos Filipa.
-Co ty tu robisz?- zapytałam zaskoczona.
-Wyszliśmy z kumplem na pizzę i przy okazji postanowiłem kupić sobie jakąś koszulkę- odpowiedział.
-Okey- uśmiechnęłam się i stanęłam przed lustrem przyglądając się sobie krytycznym wzrokiem.
-Ślicznie się układa- powiedziała Emilka.
-Powinnaś ją kupić- stwierdził Filip i poszedł do kasy.
-Bierzemy?- zapytała tym razem Emilka.
-Bierzemy- uśmiechnęłam się. Kupiłam sukienkę i razem z przyjaciółką wyszłyśmy ze sklepu.
-Idziemy coś zjeść?- zapytała Emi.
-Sałatkę?
-W drogę- poleciła Emilia i razem ruszyłyśmy w stronę restauracji. Kupiłyśmy sobie sałatki i usiadłyśmy przy stoliku aby je zjeść. Cały czas rozmawiałyśmy. Opowiedziałam jej cały wyjazd na Mazury. Po pół godzinie żegnałyśmy się pod galerią i rozchodziłyśmy się, każda do swojego domu. Gdy wyszłam z galerii ktoś zastukał w moje ramię. Odwróciłam się i zobaczyłam Filipa.
-Winiarski, czy ty mnie śledzisz?- zapytałam.
-Nie. Przypadek. Idziesz do domu?- spytał.
-Tak.
-To chodź- powiedział i poszliśmy do domów. Kiedy już byliśmy koło domu Filip dostał SMS'a od Dagmary, że ma wejść do nas. Kiedy weszliśmy do salonu zastaliśmy widok dość... niecodzienny....

***************
Pojawiam się z kolejnym rozdziałem. Moim zdaniem jest on jednym z najgorszych. Brak weny i problemy robią swoje :). Ale to nie ważne. Ważne jest to, że udało mi się napisać rozdział.
Pozdrawiam Dream <3