Rozdział 1

Przeczytałam list jeszcze raz i zeszłam do salonu, gdzie siedziała babcia. Usiadłam na fotelu naprzeciwko niej.
-Możesz mi to wyjaśnić?- zapytałam beznamiętnym głosem.
-Nie mam wyjścia- stwierdziła babcia i zaczęła swoją historię- Twoja mama miała wtedy szesnaście lat. Była na zabój zakochana w twoim ojcu. Ale niestety. Nie dane im było być razem. Ta noc, którą spędzili razem, była spowodowana tym, że oboje byli pijani. Pewnie zaczniesz się śmiać. Pijani szesnastolatkowie uprawiający seks? A jednak. Po tej nocy twój tata powiedział mamie, że nie zrobiłby tego, gdyby nie alkohol, że jej nie kocha. Jakoś to zniosła. Dwa miesiące później okazało się, że jest w ciąży. Ale nic mu nie powiedziała. Twój tata był już wtedy z dziewczyną, którą kochał i z którą jest teraz i mają dziecko i drugie w drodze. Ale wracając. Mama nic nie powiedziała, bo nie chciała niszczyć mu życia. Za bardzo go kochała. W piątym miesiącu ciąży okazało się, że jest ona zagrożona. Twoja mama przeleżała w szpitalu cztery miesiące. Napisała wówczas dwa listy. Jeden do ciebie. Ten, który dzisiaj dostałaś. I jeden do twojego ojca, który miałaś mu osobiście zanieść, jeśli to będzie możliwe. Dlaczego jeśli będzie możliwe? Bo jest on sportowcem. Dokładniej siatkarzem. I to nie byle jakim. Takim na rangę światową. Stąd u ciebie talent do gry. Grasz na tej samej pozycji, co on. Jesteś do niego podobna. Nawet mieszkacie w tym samym mieście.
-Babciu. Ty chcesz mi powiedzieć, że mój ojciec mieszka tu, w Bełchatowie?- zapytałam z niedowierzaniem.
-Tak Kamilko, dokładnie to chcę ci powiedzieć. Musisz z nim porozmawiać.
-Niby jak, co? Mam pójść do niego do domu i powiedzieć "Cześć, jestem Kamila i mam szesnaście lat. Nie wiem, czy pamiętasz, ale właśnie szesnaście lat temu przeleciałeś moją mamę. Niby nic, a jednak jestem ja. A jak nie wierzysz, to tu masz list od mamy, bo ona nie żyje, bo zmarła przy porodzie". Co. To mam mu powiedzieć?!!- krzyczałam.
-Kamila, uspokój się!- krzyknęła babcia.
-Jak mam się uspokoić? Nawet mi nie powiedziałaś, jak on się nazywa.
-Mariusz Wlazły- wyszeptała.
-CO!!? Chcesz mi powiedzieć, że mój największy idol i wzór do naśladowania jest moim ojcem?!!!- znowu podniosłam głos.
-Tak. Kamila, ja wiem, jak to brzmi. Ale to prawda. Oprócz mnie o twoim istnieniu wiedzą jego rodzice. Zaraz tu będą- powiedziała. Tego było już za wiele. Łzy zaczęły płynąć po moich policzkach. Wtedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Babcia wstała i powiedziała- Otworzę.- Jedyne, co zrobiłam, to starłam łzy z policzka.  Wtedy do salonu weszło małżeństwo. Mięli na oko trochę ponad 50 lat.
-Dzień dobry, Kamilo- powiedzieli jednocześnie.
-Dzień dobry- odpowiedziałam.
-Możemy porozmawiać?- zapytał mężczyzna.
-Dobrze- odpowiedziałam.
-Więc usiądźmy. Ja nazywam się Piotr Wlazły, a to moja żona Krystyna. Jak już pewnie wiesz jesteśmy rodzicami Mariusza, a twoimi dziadkami. Nie ma mowy o pomyłce. Zrobiliśmy testy jak byłaś jeszcze malutka- wystawił w moją stronę rękę z kopertą. Wzięłam ją, odpakowałam i zaczęłam czytać. Skupiłam się na jednym zdaniu zaznaczonym tłustym drukiem "Prawdopodobieństwo biologicznego ojcostwa wynosi powyżej 99,9999%, w związku z tym ojcostwo badanego domniemanego ojca w stosunku do badanego dziecka zostało praktycznie potwierdzone."
-Czyli nie ma wątpliwości, że państwa syn jest moim ojcem?- zapytałam dla pewności.
-Najmniejszych- odpowiedział mężczyzna. - I Mariusz musi się dowiedzieć, że ma córkę.
-Przecież to zniszczy jego życie- stwierdziłam.- Ma żonę, synka, drugie dziecko w drodze. I co? Nagle pojawi się jakaś szesnastolatka i będzie mu mówić, że jest jej ojcem. To brzmi co najmniej dziwnie- stwierdziłam.
-Ja rozumiem, że to dla ciebie nowa, trochę abstrakcyjna sytuacja- powiedziała kobieta. To znaczy babcia. To znaczy matka mojego ojca, który nie ma pojęcia o moim istnieniu.
-Trochę abstrakcyjna. Ja się po szesnastu latach dowiedziałam, że moim ojcem jest człowiek, którego przez całe życie stawiałam sobie za wzór w sporcie i życiu. Dowiedziałam się, że mam młodszego brata.
-Wiemy, jak się czujesz....- zaczął mężczyzna.
-Nie wiecie- przerwałam mu.- Nie macie pojęcia, jak się czuję. Nie potraficie tego sobie nawet wyobrazić.
-Masz rację- powiedziała kobieta.- Ale mamy do ciebie prośbę.
-Tak?- zapytałam.
-Chcielibyśmy abyś teraz razem z nami i ze swoją babcią pojechała do naszego syna i razem z nami mu o wszystkim powiedziała- spojrzałam na babcię, która przez cały czas milczała. Cała trójka patrzyła na mnie wyczekująco.
-No dobrze. I tak nie mam przecież innego wyjścia- powiedziałam.
-Gorzej już chyba nie będzie, co...- powiedział mężczyzna.
-Zawsze państwa syn może mnie nie chcieć znać. Wcale bym się nie zdziwiła- powiedziałam szczerze patrząc każdemu po kolei w oczy. Chyba nie do końca to przemyśleli. Wiedzą o tym od szesnastu lat i nie wpadli na to, co ja rozkminiłam przez kilka minut. No ładnie. Zobaczymy, co mnie jeszcze dzisiaj czeka.
-Nie mów do nas na pan i pani. Proszę. Mów babciu i dziadku- odezwała się kobieta, to znaczy babcia. Ta druga. Ta o której się dzisiaj dowiedziałam.
-Spróbuję- powiedziałam. Poszłam po swoją torbę, ubrałam buty i razem z nimi wszystkimi wyszłam z bloku a następnie pojechałam do domu mojego ojca. ''Pamiętaj dziadku, zawsze może być gorzej'' pomyślałam.
Jechaliśmy około dwudziestu minut. Cały czas w ciszy. Zatrzymaliśmy się przed dużym, ładnym domem. Wysiedliśmy i dziadek zadzwonił do drzwi. Otworzyła nam brunetka. Miała na oko 30 lat i była w ciąży.
-Mamo? Tato? Co wy tu robicie?
-Witaj Paulinko, musimy z Wami porozmawiać- powiedziała babcia, ta druga, babcia Krystyna.
-Jasne. Mariusz właśnie przyszedł, był odprowadzić Arka do Winiarskich, bo zażyczyli sobie z Oliwierem maraton filmowy- powiedziała i zaśmiał się- A kim są te kobiety?- zapytała i wskazała na mnie i babcię, która mnie wychowała ruchem głowy.
-Zaraz wszystko wyjaśnimy. Możemy wejść, czy będziemy poważne rozmowy prowadzić w progu?- zapytał dziadek.
-Wejdźcie- powiedziała i wpuściła nas do domu- Może, skoro to ważna rozmowa, to zapraszam do jadalni- powiedziała i wskazała ręką pomieszczenie- Mariusz!! Chodź, mamy gości!!- zawołała i z salonu wyszedł Mariusz Wlazły. Człowiek, który był moim wzorem i jest moim ojcem.
-Mama, tata! Jak miło was widzieć- przywitał się z nimi- Kto to jest?- zapytał pokazując na nas.
-Chodźmy do jadalni, zaraz wszystkiego się dowiesz- powiedział dziadek. Pan domu przepuścił wszystkich w drzwiach do pomieszczenia. Całą szóstką usiedliśmy przy stole.
-Więc o co chodzi?- zapytał po raz kolejny siatkarz.
-Widzisz synku tą dziewczynę, która tu z nami przyszła?- zapytała go babcia Krystyna.
-Tak. Ale o co chodzi?
-Przypomina ci ona kogoś?- zadała kolejne pytanie.
-Nie- odpowiedział pewnie.
-Gwarantuję ci, że jeżeli usłyszysz jej głos, to poznasz czyja to córka. Kochanie, mogłabyś coś powiedzieć?- powiedział dziadek.
-Ale co na przykład? Mam opowiedzieć wszystkie rewelacje, które dzisiaj usłyszałam?- zapytałam.
-Jesteś córką Dominiki Jareckiej- powiedział pewnie siatkarz.- A pani ma na imię Dorota i jest mamą Dominiki- powiedział do babci- Nie poznałem pani od razu.
-Domyślasz się czegoś, synu?- zapytał jego ojciec.
-A może przestaniecie grać w zgadywanki i dacie mu te dwie koperty, co?- powiedziałam poddenerwowana. Nic od niego nie chciałam. Nie musiał nawet wierzyć, że jestem jego córką. Trudno. Najwyżej dalej nie będę miała ojca. Wisi mi to.
-Jakie koperty, o czym ona mówi?- zapytał Mariusz.
-Te koperty- powiedziała jego matka i podała mu dwie koperty. Otwartą z wynikami badań i zamkniętą z listem od mojej matki.- Otwórz najpierw tą zamkniętą- poleciła mu. Zrobił to, co kazała. Z każdym zdaniem jego oczy się bardziej rozszerzały.
-To niemożliwe.....- wyszeptał po chwili i złapał drugą kopertę.
-Tam jest potwierdzenie. Nie pytaj skąd wzięliśmy twoje DNA, to nie było trudne- powiedział jego ojciec. Siatkarz przejrzał wszystkie kartki.
-Ty.. Ty... Ty jesteś.. Jesteś moją córką- wyszeptał patrząc na mnie.
-Teraz widzisz do kogo jest podobna- powiedziała jego mama.
-Ale jak to możliwe?- zapytał.
-Chyba nie muszę cię uczyć skąd się biorą dzieci- powiedział jego ojciec.
-Czego ode mnie oczkujesz? Pieniędzy? Nazwiska? Jakiegoś polecenia? Domu? Mieszkania? Czego?- zapytał.
-Niczego. Dokładnie od godziny wiem, że jestem twoją córką. Mama zmarła przy porodzie. A ja w dzień szesnastych urodzin miałam poznać mojego ojca. Tyle. Nic od ciebie nie chcę.- zwróciłam się do jego rodziców.- Już wie. Jesteście zadowoleni? To świetnie! Ja mam dość wychodzę- wstałam i skierowałam się do drzwi.
-Kamila siadaj! To jeszcze nie koniec!- powiedziała moja babcia.
-Słucham?!- spytałam zaskoczona.
-Usiądź- ponowiła polecenie. Usiadłam i razem z siatkarzem i jego żoną wbiłam w babcię wyczekujący wzrok.
-O co chodzi?- zapytałam.
-Ona nic od ciebie nie chce, bo nie wie najważniejszego- oznajmiła babcia zwracając się do siatkarza.
-Mianowicie?- zapytał siatkarz......


******************
Heyka!!
Przybywam do Was z jedynką.
Jak się podoba?
Proszę o Wasze opinie.
Pozdrawiam, Dream... :*